Δεν είναι τυχαίο ότι στα 25 χρόνια που κράτησε η ποδοσφαιρική του καριέρα πέρασε συνολικά από 20 ομάδες έχοντας μάλιστα συμμετάσχει και σε ομάδες ποδοσφαίρου σάλας, ενώ το αξιοσημείωτο είναι ότι δεν δέχτηκε ούτε μία κόκκινη κάρτα
Γεννημένος στις 15 Ιουνίου του 1952 στην Κουριτίμπα και ξεκίνησε από τις ακαδημίες της Coritiba Football Club και το 1970 προβιβάστηκε στην πρώτη ομάδα με την οποία μέχρι το 1972 είχε 26 συμμετοχές και 1 γκολ, κατακτώντας μαζί της δύο πρωταθλήματα της πολιτείας του Παρανά το 1971 και το 1972.
Μάλιστα αρκετά χρόνια αργότερα έλεγε με παράπονο ότι ποτέ η πόλη του δεν τον τίμησε όσο αυτός βρισκόταν εν ζωή. Η πολύ καλή του παρουσία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου το 1972 ώθησε τους ιθύνοντες της Μποταφόγκο για να τον αποκτήσουν απο τους "κόξα" και να τον κάνουν δικό τους.
Με τους "φογκάο" αγωνίστηκε από το 1973 έως το 1976 με 52 συμμετοχές και 9 γκολ, για να έρθει στην συνέχεια η Φλουμινένσε και να τον κάνει μέλος της περίφημης "Machine Tricolor" με την οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα της πολιτείας του Ρίο το 1976 έχοντας 22 συμμετοχές και 2 γκολ.
Το 1977 ο πρόεδρος της "Φλού" Φρανσίσκο Χόρτα προχώρησε σε μια πρωτοποριακή κίνηση ανταλλαγής παικτών από την ίδια πόλη. Έτσι λοιπόν ο Ντιρσέου δόθηκε στην Βάσκο Ντα Γκάμα ως αντάλλαγμα για δύο ποδοσφαιριστές, μια κίνηση που αποδείχτηκε θετική για την πλευρά των "ασπρόμαυρων".
Με 25 συμμετοχές και 2 γκολ ο "τσιγγάνος" τους οδήγησε εκείνη την χρονιά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος της πολιτείας του Ρίο. Το 1978 δέχτηκε μια πολύ δελεαστική προσφορά από το Μεξικό και πιο συγκεκριμένα από την Αμέρικα την οποία και αποδέχθηκε.
Παρότι τα λεφτά ήταν καλά ο ίδιος "υπέφερε" στον αγωνιστικό χώρο αφού όντας η "φίρμα" του πρωταθλήματος αντιμετωπίστηκε από τους αντιπάλους του με σκληρό και πολλές φορές με αντιαθλητικό τρόπο με ένα ρεπερτόριο που περιείχε από τράβηγμα των μαλλιών έως και φτυσίματα.
Έτσι μετά από 45 συμμετοχές και 2 γκολ αποφάσισε να δοκιμάσει για πρώτη φορά την τύχη του στην "Γηραιά Ήπειρο". Πρώτος του σταθμός η Ισπανία και η Ατλέτικο Μαδρίτης την φανέλα της οποίας φόρεσε από το 1979 έως το 1982 με απολογισμό 84 συμμετοχές και 18 γκολ.
Ακολουθήσε η πενταετής περιοδεία του στα γήπεδα της Ιταλίας από το 1982 έως το 1987 αγωνιζόμενος σε Βερόνα, Νάπολι όπου δόθηκε στην Άσκολι για να γίνει η μετεγγραφή του Μαραντόνα, Κόμο και Αβελίνο αντίστοιχα. Στο καμπιονάτο είχε γεμάτες χρονιές συνολικά 134 συμμετοχές με 20 γκολ.
Την περίοδο 1985-1986 αναδείχτηκε ο κορυφαίος παίκτης του πρωταθλήματος ενώ την τελευταία του σεζόν βοήθησε την Αβελίνο να πετύχει την υψηλότερη θέση που είχε πότε η ομάδα στην πρώτη κατηγορία την όγδοη.
Το 1988 αποφάσισε να επιστρέψει στην χώρα του και στην Βάσκο Ντα Γκάμα όπου όμως ύστερα από 7 μόλις παιχνίδια και ενώ είχε έρθει σε διένεξη με το προπονητή του Σεμπαστιάνο Λαζαρόνι αποφάσισε να αποχωρήσει και ύστερα από προτροπή του Κάρλος Αλμπέρτο Τόρες μετακόμισε στην Αμερική και τους Μαιάμι Σάρκς.
Το 1990 επέστρεψε στην Ιταλία για λογαριασμό της Εμπολιτάνα αγωνιζόμενος παράλληλα και στην ομάδα ποδοσφαίρου σάλας Χάρβει Μπολόνια και παρότι ήταν σε προχωρημένη ποδοσφαιρική ηλικία αγαπήθηκε τόσο πολύ απο τους οπαδούς της ομάδας ώστε το γήπεδο να ονομαστεί προς τιμήν του "Stadio Dirceu Jose Guimaraes".
To 1992 αγωνίστηκε για τέσσερις μήνες στην Μπενεβέντο και στην ομάδα ποδοσφαίρου σάλας της Ανκόνα, για να ακολουθήσει η Τουρκία και η Ανκαραγκουτσού, και να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια στην Ατλέτικο Γιουκατάν στο Μεξικό το 1995.
Ντεμπούτο έκανε στις 13 Ιουνίου του 1973 κόντρα στην Αυστρία στην Βιέννη σε φιλικό παιχνίδι, ενώ νωρίτερα είχε πάρει μέρος στο Ολυμπιακό Τουρνουά του Μονάχου το 1972. Ήταν στην αποστολή στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Δυτικής Γερμανίας το 1974, όπου πήρε μέρος στα τρία παιχνίδια της δεύτερης φάσης, αλλά και στον μικρό τελικό απέναντι στην Πολωνία.
Στην Αργεντινή το 1978 αγωνίστηκε στα έξι παιχνίδια της "σελεσάο" πετυχαίνοντας τρία γκολ, τα δύο από αυτά απέναντι στο Περού ενώ σκόραρε και στον μικρό τελικό με την Ιταλία "γράφοντας" το τελικό σκορ σε 2-1. Ήταν ο μοναδικός απο την Βραζιλία που συμπεριλήφθηκε στην καλύτερη εντεκάδα του τουρνουά και ήταν ο τρίτος καλύτερος πάικτης του τουρνουά πίσω απο τον Μάριο Κέμπες και τον Πάολο Ρόσι.
Το 1982 έκλεισε τον κύκλο του σε Παγκόσμια Κύπελλα στην Ισπανία με μόνο μία παρουσία στην "πρεμιέρα" απέναντι στην Σοβιετική Ένωση, αφού ο Τέλε Σαντάνα ήθελε έναν περισσότερο δημιουργικό ποδόσφαιριστή.
Είχε επιλεγεί και για την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1986 στο Μεξικό όμως ένας τραυματισμός κατά την διάρκεια της προπόνησης, σε σύγκρουση με τον τερματοφύλακα Πάουλο Βίκτορ λίγες ημέρες πριν αναχωρήσει η αποστολή ανάγκασε τον Τέλε Σαντάνα να τον αντικαταστήσει.
Ο ίδιος ο Ντιρσέου δεν έκρυψε την δυσφορία του κατηγορώντας τον τότε γιατρό της Εθνικής ομάδας Τέλε Νέιλορ Λασμάρ αλλά και τον Σαντάνα για το "κόψιμο". Έτσι στις 7 Μάϊου του 1986 κόντρα στην Χιλή σε φιλικό παιχνίδι στο Πινειράο, φόρεσε για 44η και τελευταία φορά την φανέλα της Εθνικής Βραζιλίας, έχοντας πετύχει και 8 γκολ.
Στις 17 Σεπτεμβρίου του 1995 επιστρέφοντας από μια ποδοσφαιρική βραδιά στην Μπάρα Ντε Τιχουίκα με παλιούς συναθλητές του στο Ρίο σκοτώθηκε επί τόπου σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα σε ηλικία 43 ετών αφήνοντας πίσω του τρία παιδιά ενώ η γυναίκα του ήταν ήδη έγκυος στο τέταρτο παιδί τους.
Άν και θεωρητικά είχε κρεμάσει τα παπούτσια του και ήταν 43 ετών, εντούτοις διατηρούσε πολύ καλή φυσική κατάσταση και συζητούσε το ενδεχόμενο να παίξει στην Μποταφόγκο ακόμα και χωρίς να πληρωθεί. Μάλιστα είχε ήδη συναντηθεί με τον τότε πρόεδρο Κάρλος Αουγκούστο Μοντενέγκρο αλλά ο θάνατος τους πρόλαβε.
